در خوش ظاهرى و بدى باطن

268.وَ قَالَ (علیه السلام) :اللَّهُمَّ إِنِّی أَعُوذُ بِكَ مِنْ أَنْ تَحْسُنَ فِی لَامِعَةِ الْعُيُونِ عَلَانِيَتِی وَ تَقْبُحَ فِیمَا أُبْطِنُ لَكَ سَرِیرَتِی مُحَافِظاً عَلَى رِئَاءِ النَّاسِ مِنْ نَفْسِی بِجَمِیعِ مَا أَنْتَ مُطَّلِعٌ عَلَيْهِ مِنِّی فَأُبْدِيَ لِلنَّاسِ حُسْنَ ظَاهِرِی وَ أُفْضِيَ إِلَيْكَ بِسُوءِ عَمَلِی تَقَرُّباً إِلَى عِبَادِكَ وَ تَبَاعُداً مِنْ مَرْضَاتِكَ .

امام علیه السّلام (در خوش ظاهرى و بدى باطن) فرموده است : 1-  بار خدایا پناه مى برم بتو از

ص1222

اینكه در پیش چشمها (ى مردم) ظاهر من نیكو و باطن من در آنچه پنهان مى دارم نزد تو زشت باشد در حالیكه حفظ كنم خود را نزد مردم به ریاء و خودنمایى به همه آنچه تو از من بآن آگاهى پس بمردم خوش ظاهر جلوه كنم و بد كرداریم را بسوى تو آرم كه در نتیجه به بندگانت نزدیك و از خوشنودیها (و رحمتها) یت دور گردم.